Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από την Καθημερινή 22 Αυγούστου 2009
Μετά είκοσι έτη...
Του Nίκου Γ. Ξυδάκη
Δύο πρόσωπα της Αριστεράς, με διαφορετικές διαδρομές, διαφορετική βιοσοφία, εντελώς διαφορετικό ιδίωμα, ο αριστεριστής Περικλής Κοροβέσης και ο συστημικός Λεωνίδας Κύρκος, μας θύμισαν ξανά ότι η Αριστερά δεν είναι ενιαία και ομονοούσα, αφενός, και ότι μπορεί να κρύβει σκελετούς στα ντουλάπια της, αφετέρου.
Ο ανένταχτος, φερέοικος Κοροβέσης, βουλευτής τώρα του ΣΥΡΙΖΑ, προκάλεσε σεισμό επαναλαμβάνοντας αφελώς όσα κυκλοφορούν στον Τύπο και στα καφενεία από το ’89–’90 για τη μεγάλη ανάθεση των ψηφιακών στη Siemens–Ιντρακόμ. Ότι, δηλαδή, και η ηγεσία των ΕΑΡ–ΚΚΕ, μετέχουσα στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα, συναίνεσε με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ για την ανάθεση, και ίσως με το αζημίωτο (το περίφημο 3-2-1). Καθώς το σκάνδαλο Siemens καταβαραθρώνει το πολιτικό σύστημα ακόμη πιο βαθιά στην αναξιοπιστία και τη χλεύη, ο Κοροβέσης θύμισε επώδυνα τις μέρες του «βρώμικου ’89», ένα ιστορικό ορόσημο, όταν η ΕΑΡ του Λ. Κύρκου και το ΚΚΕ του Χ. Φλωράκη συγκυβέρνησαν με τη Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη επί τρεις μήνες, και έστειλαν τον Ανδρ. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Ο σημερινός Συνασπισμός, απότμημα του τότε ενιαίου, ζητάει το κεφάλι του Κοροβέση, όχι μόνον επειδή αναπαρήγαγε ατεκμηρίωτες φήμες περί χρηματισμού, αλλά επειδή κυρίως θύμισε αυτές τις «βρώμικες μέρες». Διότι την πολιτική κληρονομιά αυτών των ημερών δεν θέλει να τη θυμάται κανείς στον ΣΥΝ, και ιδίως οι Ανανεωτές και οι συστημικοί. Διότι η πολιτική ευθύνη (και χωρίς χρηματισμό) παραμένει ακέραια για τις πράξεις που προσυπέγραψε ή ανέχθηκε η τότε Αριστερά: τα ψηφιακά του ΟΤΕ είναι μια τέτοια πράξη· ο νόμος που εκχώρησε τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες φωτογραφικά σε νέους μιντιακούς βαρώνους, είναι άλλη πράξη.
Αυτήν ακριβώς την κληρονομιά εκλεκτικής αμνησίας και καιροσκοπικών συνεργασιών μας θυμίζει τους τελευταίους μήνες ο Λεωνίδας Κύρκος, ηγέτης του ΚΚΕεσ. και της ΕΑΡ στη συγκυβέρνηση και σε εκλογικές συντριβές. Δεν είναι αυτή η Αριστερά, Αλέξη – ωρυόταν τον Δεκέμβρη, απευθυνόμενος στον Τσίπρα. Ανίκανοι οι Τσίπρας και Αλαβάνος· μόνη λύση είναι η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ – έγραφε προχθές.
Ο Λ. Κύρκος ξέρει ποια είναι η Αριστερά. Του ’89. Με μια διαφορά: στη θέση του Κ. Μητσοτάκη, τώρα ο Γ. Α. Παπανδρέου.
Σάββατο 22 Αυγούστου 2009
Αναδημοσίευση άρθρου του Νικόλα Σεβαστάκη από την Ελευθεροτυπία 21 Αυγούστου 2009.
Του ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ
Ο κ. Χ. και ο Θοδωρής Ηλιόπουλος
Ο κ.Χ. είναι ένα υψηλής πιστότητας προϊόν της κυβερνώσας ελίτ της τελευταίας εικοσαετίας. Βρέθηκε και έδρασε, ουσιαστικά, στη μεθόριο του εγχώριου φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού, στο πεδίο ώσμωσης των προηγμένων αγορών και της κρατικής γραφειοκρατίας, της ιδιωτικής οικονομίας και του μύχιου κράτους των κομμάτων. Όσο και αν βρίσκεται σε δύσκολη θέση, αισθάνεται προστατευμένος. Και με το δίκιο του: Δεν πρόκειται, όπως λένε κάποιοι ελαφρά τη καρδία, για άλλη μια περίπτωση Κοσκωτά. Είναι μια φιγούρα η οποία συγκεντρώνει την επικοινωνιακή και συναλλακτική τεχνογνωσία που λειάνθηκε όλα αυτά τα χρόνια κάπου ανάμεσα στα λόμπι της «Μεγάλης Βρεταννίας» και του «Hilton», στις λέσχες της Εκάλης και στα ελβετικά ύψη. Αντιπροσωπεύει μια σπορτίφ, κοσμοπολίτικη, εξωστρεφή και καλά σπουδαγμένη επιχειρηματικότητα, μια ποιοτική υπέρβαση των πρώτων κυμάτων του άγριου νεοπλουτισμού της δεκαετίας του '80. Γι' αυτό, άλλωστε, μπορεί και απαιτεί, διά των συνηγόρων του, να πέσει η θερμοκρασία στην Αθήνα, να μην έχει καύσωνες των σαράντα βαθμών, που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία του. Γι' αυτό μπορεί να σπέρνει μικρές υπολογισμένες δόσεις φόβου γνωρίζοντας ότι το πολιτικό σύστημα, η δημοκρατία των προμηθειών, δεν μπορεί να είναι πραγματικά αυστηρή με αυτόν.
Η δημοκρατία, άλλωστε, δεν έχει επιλέξει να θεωρεί εχθρό τον κ. Χ. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, είναι ενοχλητικός, προφανώς αντιπαθής στους ευεργετηθέντες, απρόβλεπτος, επίσης, για τους φθινοπωρινούς σχεδιασμούς των επιτελείων. Αλλά, σε τελική ανάλυση, είναι μια θεσμική προσωπικότητα. Δεν είναι η «μηδενιστική αλητεία» την οποία καυτηρίασαν οι ενοχλημένοι διανοούμενοι τις ημέρες του Δεκέμβρη. Αντίθετα, ένας τέτοιος «κίνδυνος για τους θεσμούς και το κράτος δικαίου» βρίσκεται σε ασφαλή χέρια: Τις ώρες που ο κ. Χ. καθορίζει με τους συνηγόρους του την προσφορότερη υπερασπιστική στρατηγική, ο επονείδιστος οχλοκρατικός Δεκέμβρης τιμωρείται στο πρόσωπο του Θοδωρή Ηλιόπουλου. Το μήνυμα του ανθρώπου αυτού, κρατούμενου επί μήνες στις φυλακές Κορυδαλλού και απεργού πείνας, είναι ακριβώς το ίδιο το πρόσωπό του. Αυτό το πρόσωπο που φέρει έντονα τα σημάδια της φυσικής καταβολής, της σωματικής ταλαιπωρίας και συγχρόνως αποπνέει σθένος και ήρεμη αυτοπεποίθηση.
Το σημείωμα αυτό γράφεται δίχως να γνωρίζω την κατάληξη του αγώνα του Θοδωρή Ηλιόπουλου. Αισθάνομαι όμως ότι αυτός ο αγώνας με αφορά ακριβώς διότι ο κόσμος του Θοδωρή δεν συναντά τον κόσμο του κ. Χ. Το πείσμα του πρώτου, η απόφασή του να μην αυτοκαταργηθεί ως υποκείμενο συγκεκριμένων ιδεών και αξιών, δεν έχει καμιά σχέση με τη στρατηγική διάσωσης του άλλου. Ο Θοδωρής θέλει να σώσει την τιμή του, την ανθρώπινη και πολιτική του υπερηφάνεια. Ο κ. Χ. επιδιώκει να καταστήσει καθαρό σε όλους ότι η δική του «πολιτεία» αποτελεί μέρος του περίπλοκου παιχνιδιού της δημοκρατίας και οι πρακτικές του αναπόφευκτο τίμημα της διαλεκτικής του εκσυγχρονισμού. Στον Θοδωρή λάμπει το αποσιωπημένο και αγνοημένο πρόσωπο του περασμένου Δεκέμβρη: μια ηθική μαρτυρία εναντίον όλων όσα συμβολίζει ο κ. Χ. Αυτή η ηθική μαρτυρία υπάρχει, έχει περιεχόμενο, παρά το ότι δεν έχει επινοήσει τις πολιτικές της μορφές: είναι η προτεραιότητα των δεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης έναντι της Αυτού Μεγαλειότητος του Εμπορεύματος, η επιθυμία για ισότητα και η άρνηση των προνομίων, η θετική επαναξιολόγηση μιας μη καταναλωτικής, μη ανταγωνιστικής καθημερινότητας. Ένας τέτοιος πυρήνας νοήματος είναι πολύτιμος. Έρχεται να υπενθυμίσει τα όρια της εποχής του κενού, τα ευλογημένα ρήγματα στον θεσμοποιημένο ατομικισμό και στο συμβόλαιο κοινωνικής αδιαφορίας με το οποίο το κενό προοδεύει προς την ολοκλήρωσή του...
Του ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ
Ο κ. Χ. και ο Θοδωρής Ηλιόπουλος
Ο κ.Χ. είναι ένα υψηλής πιστότητας προϊόν της κυβερνώσας ελίτ της τελευταίας εικοσαετίας. Βρέθηκε και έδρασε, ουσιαστικά, στη μεθόριο του εγχώριου φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού, στο πεδίο ώσμωσης των προηγμένων αγορών και της κρατικής γραφειοκρατίας, της ιδιωτικής οικονομίας και του μύχιου κράτους των κομμάτων. Όσο και αν βρίσκεται σε δύσκολη θέση, αισθάνεται προστατευμένος. Και με το δίκιο του: Δεν πρόκειται, όπως λένε κάποιοι ελαφρά τη καρδία, για άλλη μια περίπτωση Κοσκωτά. Είναι μια φιγούρα η οποία συγκεντρώνει την επικοινωνιακή και συναλλακτική τεχνογνωσία που λειάνθηκε όλα αυτά τα χρόνια κάπου ανάμεσα στα λόμπι της «Μεγάλης Βρεταννίας» και του «Hilton», στις λέσχες της Εκάλης και στα ελβετικά ύψη. Αντιπροσωπεύει μια σπορτίφ, κοσμοπολίτικη, εξωστρεφή και καλά σπουδαγμένη επιχειρηματικότητα, μια ποιοτική υπέρβαση των πρώτων κυμάτων του άγριου νεοπλουτισμού της δεκαετίας του '80. Γι' αυτό, άλλωστε, μπορεί και απαιτεί, διά των συνηγόρων του, να πέσει η θερμοκρασία στην Αθήνα, να μην έχει καύσωνες των σαράντα βαθμών, που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία του. Γι' αυτό μπορεί να σπέρνει μικρές υπολογισμένες δόσεις φόβου γνωρίζοντας ότι το πολιτικό σύστημα, η δημοκρατία των προμηθειών, δεν μπορεί να είναι πραγματικά αυστηρή με αυτόν.
Η δημοκρατία, άλλωστε, δεν έχει επιλέξει να θεωρεί εχθρό τον κ. Χ. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, είναι ενοχλητικός, προφανώς αντιπαθής στους ευεργετηθέντες, απρόβλεπτος, επίσης, για τους φθινοπωρινούς σχεδιασμούς των επιτελείων. Αλλά, σε τελική ανάλυση, είναι μια θεσμική προσωπικότητα. Δεν είναι η «μηδενιστική αλητεία» την οποία καυτηρίασαν οι ενοχλημένοι διανοούμενοι τις ημέρες του Δεκέμβρη. Αντίθετα, ένας τέτοιος «κίνδυνος για τους θεσμούς και το κράτος δικαίου» βρίσκεται σε ασφαλή χέρια: Τις ώρες που ο κ. Χ. καθορίζει με τους συνηγόρους του την προσφορότερη υπερασπιστική στρατηγική, ο επονείδιστος οχλοκρατικός Δεκέμβρης τιμωρείται στο πρόσωπο του Θοδωρή Ηλιόπουλου. Το μήνυμα του ανθρώπου αυτού, κρατούμενου επί μήνες στις φυλακές Κορυδαλλού και απεργού πείνας, είναι ακριβώς το ίδιο το πρόσωπό του. Αυτό το πρόσωπο που φέρει έντονα τα σημάδια της φυσικής καταβολής, της σωματικής ταλαιπωρίας και συγχρόνως αποπνέει σθένος και ήρεμη αυτοπεποίθηση.
Το σημείωμα αυτό γράφεται δίχως να γνωρίζω την κατάληξη του αγώνα του Θοδωρή Ηλιόπουλου. Αισθάνομαι όμως ότι αυτός ο αγώνας με αφορά ακριβώς διότι ο κόσμος του Θοδωρή δεν συναντά τον κόσμο του κ. Χ. Το πείσμα του πρώτου, η απόφασή του να μην αυτοκαταργηθεί ως υποκείμενο συγκεκριμένων ιδεών και αξιών, δεν έχει καμιά σχέση με τη στρατηγική διάσωσης του άλλου. Ο Θοδωρής θέλει να σώσει την τιμή του, την ανθρώπινη και πολιτική του υπερηφάνεια. Ο κ. Χ. επιδιώκει να καταστήσει καθαρό σε όλους ότι η δική του «πολιτεία» αποτελεί μέρος του περίπλοκου παιχνιδιού της δημοκρατίας και οι πρακτικές του αναπόφευκτο τίμημα της διαλεκτικής του εκσυγχρονισμού. Στον Θοδωρή λάμπει το αποσιωπημένο και αγνοημένο πρόσωπο του περασμένου Δεκέμβρη: μια ηθική μαρτυρία εναντίον όλων όσα συμβολίζει ο κ. Χ. Αυτή η ηθική μαρτυρία υπάρχει, έχει περιεχόμενο, παρά το ότι δεν έχει επινοήσει τις πολιτικές της μορφές: είναι η προτεραιότητα των δεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης έναντι της Αυτού Μεγαλειότητος του Εμπορεύματος, η επιθυμία για ισότητα και η άρνηση των προνομίων, η θετική επαναξιολόγηση μιας μη καταναλωτικής, μη ανταγωνιστικής καθημερινότητας. Ένας τέτοιος πυρήνας νοήματος είναι πολύτιμος. Έρχεται να υπενθυμίσει τα όρια της εποχής του κενού, τα ευλογημένα ρήγματα στον θεσμοποιημένο ατομικισμό και στο συμβόλαιο κοινωνικής αδιαφορίας με το οποίο το κενό προοδεύει προς την ολοκλήρωσή του...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)