Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ Ή Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ

Ο κόσμος της Αριστεράς μένει με ανοιχτό το στόμα. Όχι όλης βέβαια της Αριστεράς γιατί κάποιοι δεν το ανοίγουν. Ήττα; Ναι. Ο λόγος όμως περί ήττας είναι δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με την ίδια την ήττα. Κάποια επώνυμα στελέχη, σε αντίθεση με τα ανώνυμα μέλη και φίλους, έχουν βαλθεί να διαλύσουν ότι με τόσο κόπο και προσπάθεια έχουν φτιάξει. Μόνο που αυτό που έφτιαξαν, δεν το οικοδόμησαν μόνοι τους και δεν είναι δικό τους. Είναι του κόσμου της Αριστεράς. Είναι όλων αυτών που πίστεψαν, πάλεψαν, αγωνίστηκαν, στήριξαν εκεί τις ελπίδες τους. Ας γίνει ένας νηφάλιος διάλογος, χωρίς κορώνες και κραυγές. Αν το εγχείρημα δεν επιδέχεται βελτίωσης και υπέρβασης, το πράγμα είναι απλό. ΤΕΛΟΣ. Ένα τέλος όχι ανθρωποφαγικό, αλλά πολιτισμένο. Ένα βελούδινο διαζύγιο. Μια ακόμα προσπάθεια για την ενότητα της Αριστεράς θα έχει περάσει στην ιστορία όπως αρκετές προηγούμενες.Αυτό όμως που χρειάζεται η κοινωνία μας είναι μια Αριστερά του 21ου αιώνα. Τι θάναι αυτό και με τι υλικά θα φτιαχτεί, δεν το ξέρω. Κάποια ίσως στοιχεία του ήδη υπάρχουν. Εμπειρία έχει συγκεντρωθεί. Κοινωνικές δυνάμεις ικανές να στηρίξουν και να δημιουργήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα υπάρχουν έστω και αναιμικές.Εκείνο που απαιτείται έτσι κι αλλιώς είναι να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας κρατάνε καθηλωμένους, να πετάξουμε από πάνω μας τα βαρίδια που δεν μας αφήνουν να τρέξουμε μπροστά. Ούτως ή άλλως όλα αυτά τα στελέχη είναι πολιτικά πρόσωπα που διαμορφώθηκαν σε άλλες εποχές και ίσως γι αυτό δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα όριά τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου