Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Στην Κοινωνική Δράση η εκπαίδευση της Ελπίδας

Η Rebecca Solnit στο βιβλίο της "Ελπίδα στο σκοτάδι", αναφέρει ότι: "Ελπίδα και δράση αλληλοτροφοδοτούνται. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι διακατέχονται από μια αίσθηση αδυναμίας και έχουν κάθε λόγο να απελπίζονται: oι κρατούμενοι, οι απελπιστικά φτωχοί, οι καταρρακωμένοι από το μόχθο για μια οριακή επιβίωση, όσοι ζουν υπο την απειλή επικείμενης βίας."
Πάλι στο ίδιο βιβλίο υπάρχει ένα απόσπασμα από ένα άλλο βιβλίο του Βραζιλιάνου παιδαγωγού Πάουλο Φρέιρε: "Χωρίς μια ελάχιστη ελπίδα δεν μπορούμε καν να ξεκινήσουμε τον αγώνα. Αλλά χωρίς τον αγώνα η ελπίδα εξανεμίζεται, χάνει τη συνέπειά της και μεταστρέφεται σε απελπισία. Και η απελπισία μπορεί να μεταστραφεί σε τραγική απόγνωση. Εξού και η ανάγκη για ένα είδος εκπαίδευσης της ελπίδας".
Ας σκεφτούμε για λίγο αυτά τα δύο αποσπάσματα. Δεν ισχύουν και σήμερα; Πάρα πολλοί άνθρωποι, άνεργοι, μετανάστες,οριακά φτωχοί, φυλακισμένοι και ένα σωρό άλλοι δε βρίσκονται στα όρια της απελπισίας; H κατάστασή τους αντί να τους ωθεί σε δράση, αγώνα και κινητοποίηση τους σπρώχνει σε μια παραλυτική ακινησία, σε μια μοιρολατρεία και απάθεια. Αυτή με τη σειρά της τους οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη απελπισία. κυριολεκτικά φαύλος κύκλος.
Από την άλλη μήπως ο Φρέιρε δεν εννοεί το σχολείο ως το χώρο εκπαίδευσης της ελπίδας, αλλά τους κοινωνικούς αγώνες και τα ίδια τα κινήματα; Aυτοί αποτελούν το μεγάλο σχολείο όπου οι άνθρωποι εκπαιδεύονται, σχετίζονται κοινωνικά και διατηρούν το ηθικό τους υψηλά για μια άλλη καλύτερη ζωή.
Δενμπορεί βεβαίως να μη σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει και το αντίστροφο. Μία εκπαίδευση της απελπισίας και της μοιρολατρείας. Κυβερνήσεις, κυρίαρχα κόμματα, η βιομηχανία των συνειδήσεων, οι εταιρείες των δημοσκοπήσεων κάνουν ότι μπορούν για να καταρρακώσουν το ηθικό των ανθρώπων, να τους κάνουν να κλειστούν στο καβούκι τους, να αποσυρθούν από τη δράση και το δημόσιο χώρο. Ένας αληθινός αγώνας. ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ;

ΑΔΑΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου