ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ

Είναι ενδιαφέρον για κάποιον που είναι έξω από τα πράγματα, κυρίως οργανωτικά, να παρακολουθήσει πώς εισπράττει και πώς αντιδρά ένας κόσμος που στοιχίζεται στις γραμμές της Αριστεράς, την πρόσφατη κρίση στο ηγετικό επίπεδο.
Ε, λοιπόν ίσως να κάνει καλό στα στελέχη αυτά να κατέβουν στη βάση, να αφουγκραστούν την αγωνία του κόσμου, να τα “ακούσουν” απευθείας και όχι διαμεσολαβημένα. Μόνο τότε μπορεί να συνέλθουν και να αναρωτηθούν τι κάνουμε. Κι αυτό βεβαίως μόνο αν η ανιδιοτέλεια και η πολιτική τους εντιμότητα δεν έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.
H εμπειρία από τη συμμετοχή μου στη συγκέντρωση-συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ στη Μυτιλήνη δεν μπορεί βεβαίως να γενικευτεί, δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες πόλεις. Είναι όμως ένα δείγμα. Η βάση αποδεικνύεται πολύ πιο ώριμη από την κορυφή ή για να ακριβολογώ από ένα μέρος της κορυφής.
Τι αποκόμισα λοιπόν εγώ από τη συζήτηση που έγινε. Πρώτο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και παραμένει βασική επιλογή για όλους. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάτι άλλο για να προχωρήσει η Αριστερά. Και πριν αυτό αποδειχτεί στην πράξη ότι εξάντλησε την προωθητική του δύναμη πρέπει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού και να προχωρήσει παραπέρα. Δεύτερο, ότι η βάση δε στοιχίζεται πίσω από τούτα ή τα άλλα στελέχη. Δεν υπάρχει ηγεσία θεόπνευστη για να τη λιβανίζουμε ολημερίς, αντιθέτως ή ηγεσία πρέπει να κρίνεται σε καθημερινή βάση. Τρίτο, επισημάνθηκαν λάθη και παραλείψεις τα οποία μέσα από διάλογο πρέπει να διορθωθούν και να επιλυθούν. Καθώς και το ότι όλα αυτά που διαδραματίζονται τελευταία έγιναν ερήμην και πίσω από τις πλάτες της βάσης. Άλλωστε πρόκειται για “μεγάλη επιτυχία” τα ΜΜΕ να γίνουν δίαυλοι “επίσημης” ενημέρωσης των μελών για τα τεκταινόμενα στο κόμμα τους.
Βεβαίως όλη αυτή η διαμάχη σε επίπεδο ηγεσίας θέτει προς το παρόν εμπόδια σε μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει σε ζητήματα πολιτικής. Τέθηκε για παράδειγμα το πρόβλημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να δουλέψει πολύ σοβαρότερα στον τομέα εργασίας των ανθρώπων. Ας αναλογιστούμε σε πόσους χώρους δουλειάς απουσιάζει η οργανωμένη παρουσία της ανανεωτικής-ριζοσπαστικής αριστεράς.
Και κάτι τελευταίο. Πέρα από όλα αυτά που έγιναν η Αριστερά πρέπει να δουλέψει σοβαρά για την ΗΓΕΜΟΝΙΑ των αριστερών ιδεών στην κοινωνία. Στέκομαι στην τελευταία παράγραφο ενός άρθρου του Νικόλα Σεβαστάκη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία:
“Και αυτό που μπορεί να προσάψει κανείς στους αριστερούς είναι ότι η αιώνια λυρική τους αισιοδοξία έκανε για άλλη μια φορά ζημιά: θεώρησαν ότι οι εθνικοποιήσεις κάποιων τραπεζών, η κοινωνικο-προστατευτική ρητορική και η συμβολική εκτέλεση λίγων διάσημων «άπληστων» σήμανε την ώρα της αριστεράς. Ξεχνώντας, όμως, ότι ο περίφημος νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κυρίως ένα πακέτο οικονομικών συνταγών -που άλλωστε ποτέ δεν επικράτησε στην καθαρότητά του- αλλά μια φιλοσοφία της ζωής ή μια εφαρμοσμένη ηθική.”
Ιδού λοιπόν ένα πεδίο μάχης, διαρκείας που απαιτεί από την Αριστερά αντοχές, φαντασία, επιμονή και δουλειά μυρμηγκιού. Θα εργαστούμε σοβαρά ώστε αξίες πολιτικές, ηθικές, κοινωνικές της Αριστεράς του 21ου αι. να γίνονται εύκολα αναγνωρίσιμες από ένα κόσμο τηλεοπτικά διαπαιδαγωγημένο; Nα είναι εύκολα αντιληπτό ότι αυτοί οι αριστεροί, άνθρωποι κατά τα άλλα ίδιοι με μας, εντούτοις διακρίνονται από μια άλλη φιλοσοφία ζωής ή εφαρμοσμένη ηθική και κατά τούτο είναι και διαφορετικοί; Δεν είναι όλοι ίδιοι. Πώς άλλιώς θα κερδίσεις τα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων;